Εν οίδα ότι ουδέν οίδα: Νοεμβρίου 2014

Μάντεψε!
Κατάφερα και ζω …
Έσπρωξα με λύσσα τον εαυτό μου … έγδαρα τοίχους με τα νύχια,
μάτωσα αγκώνες κι έσκισα γόνατα, και να …ήρθε η στιγμή, τα πέλματα να νιώσω.
Ίσιωσα και ορθώθηκα, για να με καμαρώσω.
Να νιώσω γι’ άλλη μια φορά πως είναι να 'σαι αστραπή, αντάρα μεσ’ τη νύχτα,
κραυγή μαζί και κεραυνός … κι ένας ντουνιάς δικός μου!
Συγνώμη που σε στεναχωρώ μ’ αθέτησα το λόγο ...
αυτόν που σου ‘λεγε … «δε ζω … δε ζω … χωρίς εσένα».
Δεν ήξερα τη δύναμη, που είχε η ψυχή μου κι έτσι ...
σε εγκατέλειψε και γύρισε σε ‘μένα.
Στ.Πετκάρη.