"Το ξέρω"
Το ξέρω ήδη.Απλά πές το.Με θές.Κι ας το κρύβεις.Ομολόγησε το.Στο μυαλό σου είμαι.Μέρα.
Το ξέρω ήδη.Απλά πές το.Με θές.Κι ας το κρύβεις.Ομολόγησε το.Στο μυαλό σου είμαι.Μέρα.
Και κυρίως νύχτα.Ειδικά τις νύχτες ανυπόφορο σου γίνεται.Καίγεσαι.Φωτιά το μυαλό.
Πυρκαγιά το κορμί.Κάθε φορά που με διαβάζεις είμαι εκεί.Σε ακουμπάω νοερά.Την ανάσα μου χαιδέυεις.Έλα.Μην το αρνείσαι.Προδίδεσαι.Μόνη σου.Με θές.Μου το δηλώνεις.
Κι ας το κρύβεις επτασφράγιστο μυστικό.Το νιώθω.Σε νιώθω.Σε βλέπω.Φαντάζεσαι.Ζητάς.
Εύχεσαι.Παρακαλάς.Για εσένα να γράφω.Για εσένα να ονειρεύομαι.Με εσένα να ηδονίζομαι.
Τα χείλη δαγκώνεις.Καίνε τα μάγουλα.Κλείνεις τα μάτια.Εκεί με καλείς.Κοντά σου.
Απλά τα μαλλιά σου να αγγίξω.Στο πλάι να τα κάνω και.....Σσσσττ....Σε τσάκωσα.
Κι ας προβάλεις την τυπικότητα.Κι ας είναι ισχυρή η γυναίκα μέσα σου για να το παραδεχτείς.
Μάντεψε όμως.Τα βράδια που οι πόθοι με ιδρώνουν.Τις νύχτες που οι ηδονές μου κόκκινο χτυπούν.
Το ξημέρωμα που πυρετός τη σάρκα καίει.Η εικόνα σου φταίει.Εσύ.Η μορφή σου.
Η πνοή σου που ταλαντεύεται κάπου εκεί έξω και όχι στο στρώμα μου.Αυτό το δάγκωμα στα χείλη.
Αυτός ο λαιμός που ξυπνά μέσα μου το κτήνος που ζητάς.Εσύ η μέρα.Εσύ και η νύχτα μου.
Θύμα των ενδόμυχων ευχών σου παλεύω να νικήσω.Την ανάγκη μου για εσένα.Τα ήξερες αυτά;
Όχι ε;Σήκω.Πήγαινε στον καθρέφτη σου τώρα.Κοίτα και πες."Τον θέλω".Θα το νιώσω.
Μάνος Κατσέλης.
Πυρκαγιά το κορμί.Κάθε φορά που με διαβάζεις είμαι εκεί.Σε ακουμπάω νοερά.Την ανάσα μου χαιδέυεις.Έλα.Μην το αρνείσαι.Προδίδεσαι.Μόνη σου.Με θές.Μου το δηλώνεις.
Κι ας το κρύβεις επτασφράγιστο μυστικό.Το νιώθω.Σε νιώθω.Σε βλέπω.Φαντάζεσαι.Ζητάς.
Εύχεσαι.Παρακαλάς.Για εσένα να γράφω.Για εσένα να ονειρεύομαι.Με εσένα να ηδονίζομαι.
Τα χείλη δαγκώνεις.Καίνε τα μάγουλα.Κλείνεις τα μάτια.Εκεί με καλείς.Κοντά σου.
Απλά τα μαλλιά σου να αγγίξω.Στο πλάι να τα κάνω και.....Σσσσττ....Σε τσάκωσα.
Κι ας προβάλεις την τυπικότητα.Κι ας είναι ισχυρή η γυναίκα μέσα σου για να το παραδεχτείς.
Μάντεψε όμως.Τα βράδια που οι πόθοι με ιδρώνουν.Τις νύχτες που οι ηδονές μου κόκκινο χτυπούν.
Το ξημέρωμα που πυρετός τη σάρκα καίει.Η εικόνα σου φταίει.Εσύ.Η μορφή σου.
Η πνοή σου που ταλαντεύεται κάπου εκεί έξω και όχι στο στρώμα μου.Αυτό το δάγκωμα στα χείλη.
Αυτός ο λαιμός που ξυπνά μέσα μου το κτήνος που ζητάς.Εσύ η μέρα.Εσύ και η νύχτα μου.
Θύμα των ενδόμυχων ευχών σου παλεύω να νικήσω.Την ανάγκη μου για εσένα.Τα ήξερες αυτά;
Όχι ε;Σήκω.Πήγαινε στον καθρέφτη σου τώρα.Κοίτα και πες."Τον θέλω".Θα το νιώσω.
Μάνος Κατσέλης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου